Nire haurtzaroko errealitatea

Urte batekin eskola pribatu txiki eta ezohiko batera joaten hasi nintzen, gogoratzen dudanagatik, poz-pozik nenbilen. Ikastetxe horretan hamabost ikasle inguru geunden, adin desberdinetakoak. Hala ere, nahiz eta elkarlanean aritu, bost-sei urte zituztenek gazteagoak zirenei laguntza ematen zietenean esate baterako, bakoitzak bere eginkizuna zeukan. Bi irakasle geneuzkan eta haiekin idazten, irakurtzen, matematika, musika, psikomotrizitatea eta horrelako gauzak ikasi nituen, euskara izan ezik (gaztelaniaz ikasten baikenuen).

Eskola Bilboko Zurbaran auzoan aurkitzen zen, Uribarriko barrutian kokaturik, Bilboko aldirian, Artxanda mendiaren lehen maldetan. Nire gurasoek esan didatenaren arabera, biztanleria eta kultura-inguruneari dagokionez, auzoan oinarrizko ekipamenduak urriak ziren. Osasun-zentroa zegoen, Etxebarria parkea (udaleko parkea) eta hainbat elkarte, auzoaren eguneroko bizitzan parte hartzen zutenak. Horrez gain, ingurune soziolinguistikoan gaztelania nagusitzen zen, euskaraz edo beste hizkuntza desberdinetan komunikatzen ziren familiak egon arren. Bestetik, erdi mailako klasea gailentzen zen eta jarduera ekonomiko nagusiaren barne zerbitzuak zeuden. Beraz, 18 urte geroago auzoa ez dela aldatu esan dezaket.

Eskola etxe handi bat zen, ez geunden gela txikiagotan banatuta, hortaz, denok espazio berean egiten genuen lan. Alfonbra izateaz gain, zenbait mahai eta aulki zeuden, ume txikientzako egokituta zeudenak. Horrez gain, eskolan sukalde bat zegoela gogoratzen dut, komuna, musikako gela bat piano eta akordeoi batekin eta bigarren solairu bat. Bertan, gela desberdinak zeuden, orokorrean ikasleek erabiltzen ez genituenak. Beste alde batetik, jangela, liburutegia, goizeko gela, eskolaz kanpoko jarduerak (pianoko eskolak izan ezik) edo autobus zerbitzua ez zeudela deigarri egiten zait.

Ikaskuntza-irakaskuntza prozesuari dagokionez, ikasteko gogoa neukan, koadernoak betetzen nituen eta liburuak irakurtzea gustatzen zitzaidan. Badakit erabiltzen zuten metodologia zaharra zela eta gaur egun erabiltzen ez dela, baina nik asko ikasi eta disfrutatu nuela esan beharra daukat. Horregatik, pozik nengoen, jakin-mina asetzen nuen, bai eskolan bai etxean. Eskolan ariketa ugari egiten nituen: marrazkiak, gehiketak, kaligrafia, irakurketa... gaitasun ezberdinak lantzen zituztenak. Eta eskolako ordutegia (9:00-12:00 eta 15:00-17:00) behin bukatuta, aldiz, jostailuekin, lagunekin edota nire amarekin jolasten nuen.

Halaber, jaietan, gabonetan eta kurtso amaieran egiten genituen ospakizunetan harro eta eroso sentitzen nintzen. Izugarrizko gogoak nituen, jantziak, dantza edota jarduerak eta jolasak prestatzeko. Ikasturtean zehar marrazkiak egiten genituen eta dantzak edo kantak prestatzen genituen, egun horietan familiei erakusteko. Familiek jantziak josten zituzten, hots, gonak, begiztak, tximeleta-begiztak eta abar. Nire aitak argazkiak ateratzen zituen eta poz-pozik parte hartzen nuen egun horietako jaietan. Bestalde, urduritasuna ere izaten nuen, abestera irten baino lehen adibidez. Hari beretik, norbaiten urtebetetzea zenean, urteak betetzen zituen umeak haur bakoitzarentzat zeozer ekartzen zuen, gozokiak, besteak beste.

Horrez gain, arratsaldetan nire ama etortzen zen nire bila meriendarekin. Asteazkenetan izan ezik, ama etortzeaz gain, nire aitona-amonak etortzen ziren, merienda bereziarekin. Errutina modukoa gogoratzen dut, familiarteko ingurune atseginaren parte zena.

Oroitzapen zehatzen aldetik, honako hauek azpimarratuko nituzke: Alde batetik, etxez aldatu ginenean eskolara ez nuela joan nahi gogoan dut. Eskolan ondo egon arren, amarekin egon nahi nuen. Bestetik, eskolan (goiko pisuan) ahoskera lantzeko ariketak egiten nituen, rr edo pr/tr indar gehiagoz esateko. Gainera, goiz batean boligrafo bat apurtu zitzaidan amantala tintaz betez. Irakaslea izugarri haserretu zen, amantalaren azpialdean neraman soinekoa zikinduko zelako. Egiatan, txikia izanda ere, ez negoen batere kezkaturik; zikintzekotan, amak ulertuko zuela pentsatzen nuelako.

Jolasei dagokienez, atsedenaldi labur bat geneukan. Ez zen gaur egun bezala jostailu pilo bat daudela geletan, txokoetan aritzen direla. Patioan baino ez geneukan eta kutxa bat baino ez zen. Piezekin jolastea gustatzen zitzaidan, jolas sinbolikoa gauzatzeko. Bestetik, kulunkatan egotea eta sokasaltoa ere gustatzen zitzaidan. Gainera, patioa dantzen entseguak egiteko erabiltzen genuen. Abestiak musika-erreproduzitzailean entzuten genituen edo irakasleak akordeoia jotzen zuen.

Beranduago, ordea, ikastetxe aldaketa heldu zen. Lehen Hezkuntzako lehenengo mailan euskara ikasi nuen. Gogoan dudanagatik, lehenengo egunean D ereduko klasean nengoen eta ez nuen ezer ulertzen, baina ikasturte horretan zehar oharkabean euskara ikasi nuen.