Ni eta eskola

NI ETA ESKOLA

Nire kasuan, eskolako etapako bizipen eta sentipen gutxi ditut gogoan. Hala ere, amari galdetu eta gero, hainbat gauza etorri zaizkit burura.

Momentu zoriontsuak dira gehien gogoratzen ditudanak. Hasteko, lagunekin ditut oroitzapen gehien. Denok geneukan oso erlazio estua eta irakaslearekiko harremana ere oso berezia zen. Ondo pasatzen nuen klasean, barre asko egiten genuen ahal genuen bakoitzean. Lagunekin beti sentitu naiz ondo, oso lagun onak izan ditut eta betidanik egon gara elkarrekin.

Horrez gain, jolastorduetan eta jantokian ere oroitzapen onak ditut, asko gustatzen zitzaidan eguneko momentu hori. Gehienetan, denok elkarrekin jolasten genuen, salbuespenak salbuespen. Gelako giroa pixka-bat apurtzen zuten ikasle hauek, zenbaitetan, beste ikasle batzuei bazterketak edo erantzun desegokiak egiten zizkieten, eta nik gogoan dut gehienetan klase-kide horiei laguntzeko prest nengoela.

Halaber, klaseko irteerak ere oso esperientzia onak izan dira, ondo pasatzeko helburuarekin joan bainaiz beti. Gainera, ilusio handia dut gogoan ospaketa guztietan: gabonak, urtebetetzeak, inauteriak… Mozorroak prestatzea maite nuen eta, horren inguruko dantza prestatzen eta geroko jai handia ospatzen genuenean, primeran pasatzen nuen. Gurasoak gure dantza eta mozorroak ikustera joaten ziren, eta ilusio handia neukan ama begira aurkitzen nuenean.

Notak onak izan dira beti. Gogoratzen dut nota bat jasotzen nuen bakoitzean sentitzen nuen poztasuna. Era berean, ariketa bat ulertzen eta egiteko gai nintzen bakoitzean, harro sentitzen nintzen.

Eta, momentu pozekin bukatzeko, esan beharrik ez margotzeko, abesteko edota psikomotrizitate gelara joateko aukera genuen bakoitzean. Horiek ziren egun osoan zehar espero genituen tarteak.

Bestalde, larritasuna sentitu ditudan momentuak ere ditut gogoan. Hala nola, larrien sentiarazi nauten egoerak etxerako lanak egin ez nituenean ziren, irakaslea konturatuko zelako beldurrarekin nindoalako klasera. Era berean, ahozko aurkezpen bat egin behar nuen bakoitzean ere oso urduri sentitu naiz beti, oraindik irauten duena. Hau da, beti sentitu ditut mila begirada soinean eta zerbait txarto esango dudala edo besteak aspertuko ditudalako sentsazioa. Gainera, irakasleak konfiantza ematen ez bazidan, orduan eta urduritasun handiagoa sentitzen nuen. Aldi berean, lotsa sentitzen nuen irakasleak galderak egiten zizkidanean.

Uste dut, beti izan naizela neska lotsatia, beraz, beti dut gogoan klasean isilik egon naizela, irakasgaiari begira, eta ez interes faltagatik. Gogoratzen dut klasean lehen hezkuntzan irakasleek ozenki irakurtzeko eskatzen ziguten bakoitzean, txarto pasatzen nuela. Izan ere, adin horretan irakurtzeko abiadura zen inporta zuena, eta nik uste nuen oso astiro irakurtzen nuela besteekin konparatuz

Haserrea ere sentitu dut. Sentipen hau adinarekin batera etorri da, irakasle askoren jokabideak aztertzeko gaitasuna izan dudan heinean. Irakasle asko oso txarrak izan dira eta txarto sentiarazi gaituzte. Kasu hauetan, ikusi dut badaudela irakastea gorroto duten irakasleak. Batzuetan ikasgai asko gorroto izan ditut hori dela eta. Beste irakasle asko aldiz, oso onak izan dira, ikasleak ziren haientzat klaseko ardatza eta horrek gure interesa pizten zuen.