BARRUKO OROIMENAK

5 urteko gela dut gogoan gehien bat. Marige Lourdes eta Maribi ziren irakasleak.

Ni Marigeren gelan nengoen, egunero zetorren  peto bakero batekin, eta gelan sartzean menta usaina ekartzen zuen mentazko txiklea ekartzen baitzuen beti. Izugarri gustatzen zitzaidan … baina berak beti esaten zigun guk ezin genuela txiklerik eraman gelara. Hala ere, kalean egonda, amarengana joan eta egunero  zein egun zen galdetzen nion, ostiraletan eta larubatetan bakarrik eros nitzakeen eta gozokiak.

Argitxok ekartzen zizkigun opariez asko gogoratzen naiz. Argitxo ikusezina bazen ere, bagenekien gure artean zebilela beti  eta horrek poztu egiten gintuen. Egunero norbait gaztelaniaz mintzatzen ikusten genuenean, Argitxoren abestia abesten hasten ginen, Argitxok beti esaten baitzuen euskaraz egiteko.

Askotan  gutunak idazten genizkion, eta berak, Argitxok, erantzun egiten zigun.  Behin, gelan sartu eta kutxa handi bat zegoela konturatu ginen. Oso urduri jarri ginen guztiok, eta irakaslea sartzean, Argitxoren kutxa zelan esan zigun. Barruan begiratu eta guztiontzako egutegiak zeudela ikusi genuen. Euskaraz mintzatzeagatik jaso genuen opari hau. Ni poz -pozik jarri nintzen eta etxean, goialdean marrazturik agertzen zen “Argitxo” margotu nuen.

Gelan Daniel  eta Jon Ander-ekin nengoen. Asko gustatzen zitzaidan beraiekin jolastea. Egun batean Danieli hagin bat jauzi zitzaion, lurrera erori zen eta nik lur beltz eta txuri haretan aurkitu egin nuen. Poz pozik jarri nintzen baina, Marigek kontuaz ezer ez zekienez, haserretu eta kalera bota ninduen lurrean etzanda egoteagatik.

Jon Ander, beste lagun bat,  irakurketa saioetan lokartu egiten zela antzezten zuen beti, eta egun batean “lo zegoela” aulkia lurrera bota zuen. Izugarrizko kolpea jaso zuen bai Jon Anderrek bai aulkiak eta Marige oso haserre kalera bota zuen. Hala ere guk barre egin genuen.

Asko gogoratzen naiz “Akisiren etxeaz” ere. Eskulan asko egiten genituen baina bereziki hau egitea asko gustatu zitzaidan. Etxetik jogurta bote huts bat ekarri genuen. Hau pintzelekin marroi kolorez margotu genuen.  Kartulina batekin teilatu moduko bat egin genuen,  itsatsi eta lastoz estali genuen.  Hau lantzeko, irakasleak txokoetan jarri gintuen. Modu honetan, zerbait egiteko zailtasunak izanez gero,bata besteari laguntzeko aukera genuen. Nire kasuan adibidez, lastoak ez zitzaizkidan teilatuan itsasten, eta Amaia eta Aritzen laguntzarekin eskulana amaitu ahal izan nuen.  Amaitzean, Marigek Akisiren ipuina kontatu zigun. Gaur egun, etxean dut oraindik ere eskulan hau.

Nahia ere bazegoen nire gelan. Egun batean jolastu nahian, burua aulkiko zulo batetik sartu zuen eta ezin zuen atera. Asko larritu zen.  Aurpegia gorri gorri jarri zitzaiola gogoan dut. Guztiok jarri ginen bere inguruan eta Marige Nahiaren burua ateratzen saiatu zen, baina ezin izan zuen lortu. Beraz, Agustini deitu genion ( guztia konpontzeaz arduratzen dena). Agustin bere maletinarekin etorri zen eta aulkia desmontatu zuen Nahia hortik atera ahal izateko. Hau ez dut inoiz ahaztuko, asko sufritu genuen gustiok eta.

Hamaiketako orduan, bi gaileta maria jaten genituen eta ondoren ura. Marigek ere bi gaileta hartzen zituen eta nik beti kopiatzen nion edo behintzat saiatzen nintzen, baina ezinezkoa zen. Bi gailetak elkarrekin jarri eta erditik mozten zituen, ondoren bi erdiak ahoan sartzen zituen. Dibertigarria iruditzen zitzaidan hori, nik ere hori egin nahi nuen baina ez zitzaidan kabitzen.

Ikastola eguna ez zait ahazten.  Irakasleek txoko asko jartzen zituzten jolasteko. Batean aulkiaren jolasa genuen, beste batean nozillazko sandwichak egin behar genituen. Beste txoko batean aurpegiak margotzen zizkiguten … Txoko batetik bestera pasatzeko, 6.mailako ikasle batek alboka jotzen zuen, eta niri hori pila bat gustatzen zitzaidan, berezia zen.

 Horrekin batera, DBH-ko mutil batek trikitixa jotzen zuen beti  Ikastola eguneko jaialdian, eta ni harrituta gelditzen nintzen berari begira. Gero  beti etxera joatean gurasoei kontatzen nien, eta trikitixa bat nahi nuela esaten nien. Gaur egun trikitilaria naiz.

DBH etapa nahiko zaila izan zen nire kasuan. Eduki nuen irakasle batek gutxietsi egiten ninduela sentitzen nuen askotan. Lenguako eta Latin ikasgaian, azkeneko azterketa gaindituko ez nuela esaten zidan irakasle batez ari naiz. 

Ez hori bakarrik, irakasle honek, klase egun guztietan banandu egiten gintuen bakoitzak bere lana egin zedin, eta nik hori gorroto nuen.

Beste alde batetik,historiako irakaslea dago. Liburua hartu egiten genuen, eta egun bakoitzean ikasle batek liburuan jartzen zuen guztia irakurtzen zuen denbora amaitu arte. Irakasleak ez zuen ematen azalpen bat ere ez. Gogoan dut oso gaizki pasatzen nuela irakasgai honekin,  eta amarengana joan behar izaten nintzen mesedez laguntzeko esanez, ez bainuen ezer ere ez ulertzen.

Gaur egun, eskolako oroimen gutxi ditugula pentsatzen badugu ere, idazten hasi eta mila horri bete ahalko genituzke.

Oroimenak, esperientziak, bizipenak,  gu gara, eta hauek gure barnean egongo dira beti.